دوران طلایی همسران

دوران شیرین، طلایی و پر از خاطره‌ای به نام دوران عقد آغازی است برای زندگی مشترک. دوران نامزدی، فاصله‌ی بین عقد و عروسی است. ولی این دوران در هر فرهنگ و آداب و رسومی شکل متفاوتی دارد. در گذشته به محض این که دختر و پسری به سن رشد می‌رسیدند، از طرف خانواده پسر پارچه یا حلقه‌ای به عنوان نشانه‌ی نامزدی در خانواده دختر به امانت می‌گذاشتند و با این کار دختر را نامزد و انتخاب شده برای پسر می‌دانستند. از آن پس نه پسر می‌توانست نام دختر دیگری را ببرد و نه پسر دیگری سراغ آن دختر می‌رفت. مگر این که یکی از دو طرف راضی به این وصلت نبود. این رسم و آیین در بیشتر فرهنگ‌ها بوده و هنوز هم در برخی از نقاط کشور نیز به چشم می‌خورد. 

ولی امروزه با توجه به برقراری روابط اجتماعی و فرهنگی وسیعی که پیرامون افراد در جامعه وجود دارد؛ گاهی امکان تلاقی دو فرهنگ متفاوت نیز وجود دارد و تعریف دقیقی از دوران عقد و نامزدی نمی‌توان داشت. به عنوان مثال در بیشتر نقاط کشور، معمولاً آشنایی اولیه‌ای بین دختر و پسر به وجود می‌آید که ممکن است با واسطه و یا بدون واسطه باشد. وقتی خانواده‌ها در جریان این موضوع باشند و خواستگاری و رفت و آمد، جهت آشنایی بیشتر انجام شود؛ دختر و پسر به عنوان نامزد یکدیگر شناخته شده و به راحتی می‌توانند با هم ملاقات داشته باشند و نسبت به عقاید و سلیقه‌های یکدیگر شناخت پیدا نمایند. زمانی که نسبت به شروع زندگی مشترک به توافق برسند از نظر عرفی و شرعی صیغه و یا خطبه‌ی عقد جاری می‌شود و با سپری کردن دوران عقد، خود را برای مراسم عروسی آماده می‌کنند. 

نوع دیگر دوران نامزدی نیز این گونه است که پس از دو یا سه جلسه خواستگاری، قرارها و برنامه‌ها مشخص می‌شود و برای رعایت حدود شرعی صیغه عقد جاری شده و دختر و پسر رسماً دوران عقد را آغاز می‌کنند که این دوران را تا زمان عروسی دوران نامزدی می‌گویند. البته در این دوران سعی و تأکید می شود که حریم ها حفظ شده و تا حد امکان مدت دوران عقد یا همان نامزدی متعادل باشد که علاوه بر این که دختر و پسر بتوانند با روحیات هم آشنا شوند از آن طرف، طولانی شدن هم باعث خستگی و بلاتکلیفی زوج جوان و خانواده‌ها نشود.

با این حال سه نکته را در دوران عقد باید در نظر داشت:

1- تعهد، که به صورت حقوقی و قانونی شکل می‌گیرد.

2- رابطه جنسی، که باید رعایت شود. با وجود این که منعی در آن نیست. 

3- قطعیت، که در دوران نامزدی هیچ تعهد و تأهلی وجود ندارد ولی در دوران عقد تمامی حقوق زناشویی باید لحاظ شود. 

دوران عقد بهترین دورانی است که فرد از تنهایی و تجرد رها شده و می‌تواند در کنار همراه و همدلش به روزهای خوب آینده بیاندیشد. فرد خودش را بهتر می‌شناسد و در شناخت اطرفیان و احترام به خانواده‌ها می‌کوشد. زوج جوان خوبی‌های یکدیگر را می‌بینند و سعی دارند از همدیگر آزرده خاطر نشوند و رفتار مورد پسند طرف مقابل را انجام دهند. دوران نامزدی، دوران لطیفی است که فرد عادات و رفتارهای زشت و ناپسند خود را نیز می‌تواند به دست فراموشی سپرده و برای پایداری عشق تلاش کند.

مریم ظریف