قرار نیست نظرتان در تحقیقات هم‌جهت با شخص منبع تحقیق باشد. شما برای کشف حقیقت آمده‌اید نه برای ایجاد ارتباط و تفاهم، هرچند ارتباط مناسب و حسن‌تفاهم، می‌تواند به طرف مقابل اطمینان دهد و نکات مهمی را بیان کند .
میگنا - امروزه با پیچیده شدن روابط، تغییر الگوهای آشنایی و ازدواج، زیاد شدن مهاجرت و حتی بالا رفتن مشکلات زمینه‌ای مثل اعتیاد یا بیماری‌های عصبی، باید در امر ازدواج تحقیق بیشتری کرد. در واقع همان قدر که احتمال ازدواج ناموفق بالا رفته، ضرورت تحقیق و دقت و شناخت هم بیشتر شده است.
«دوران عقد» دوره ای پس از خواندن صیغه عقد دایم است که رابطه میان دختر و پسر را رابطه ای مشروع و قانونی می سازد. دختر و پسر با عقد شرعی و قانونی با یکدیگر پیمان ازدواج را بسته اند، اما هنوز در دو آشیانه اند.
این دوران دارای اهمیت ویژه ای می باشد که به پاره ای از آن می پردازیم:
|
یادگاری های زندگی من با او همین خاطرات ریز و درشتی است که بعضی وقت‌ها یادم می‌آید. باز هم انگار اتاق ذهنم دو قسمت شده و او پشت آن دیوار کمیل می‌خواند. صدای کمیل خواندش را میشنوم. باورتان می‌شود؟
|
در تیر ماه سال 1360 بود که با حاج محمدحسن ازدواج کردم. برای ازدواج تصمیم گرفتیم که راضی به رضای خدا و مطیع امر او و همچنین پشتیبان امام و ولایت فقیه باشیم. زمانی که ایشان برای اولین بار می‌خواستند به جبهه اعزام شوند، از من سؤال کردند که آیا ناراحت هستم یا نه؟ من هم جواب دادم که از نظر عاطفی ناراحتم، ولی از نظر مذهب و منطق نه؛ زیرا ما در ابتدای ازدواج‌مان با هم پیمان بستیم که پشتیبان امام و انقلاب باشیم. محمدحسن قبل از اعزامش به جبهه وصایای خود را به طور شفاهی بازگو کرد و گفت: «من نمی‌گویم که لایق شهادت هستم، ولی اگر لطف خدا شامل ما نیز گشت و در ردیف شهداء قرارگرفتیم این کارهایی که می‌گویم انجام بده.» از او خواستم که صحبت‌های خود را به صورت کتبی بنویسد که او گفت: «خون شهید خودش آنچه را که باید گوشزد کند، خواهد کرد.»
همواره به من توصیه می‌کرد که اگر شهید شد، مانند حضرت زینب صبور باشم و زینب‌گونه رفتار کنم. همچنین تأکید می‌کرد که خانواده‌ی شهدا را تنها نگذارید و اگر خانواده‌ی شهیدی در روستای دورافتاده‌ای هستند، بروید و از آنها خبر بگیرید. خودش نیز این‌گونه بود و هرزمان به مرخصی می‌آمد به دیدار خانواده‌ی شهدا می‌رفت....
تنظیم: تکتم عرفانیان
شهید نادعلی طلعتی، مهرماه 64 با اعزام به گردان علی‌اکبر(ع) آمد. نادعلی آرپی‌جی‌زن بود و در عملیات ام‌الرصاص (جزیره‌ای روبروی خرمشهر) مردانه جنگید و بعد هم به همراه گردان علی اکبر(ع) وارد فاو شد. حرفهای حمید پارسا یکی از همرزمانش را درباره‌ی این شهید بزرگوار بشنویم:
«بعد از عید قرار شد خط پدافندی، به گردانی دیگر تحویل داده شود و بچه‌ها که چهار ماه مرخصی نرفته بودند به مرخصی بروند. 5 اردیبهشت بود که گردان، از فاو عقب آمد. برگه‌های مرخصی صادر شد. یک عده هم رفتند اندیمشک برای گردان بلیط قطار بگیرند. بچه‌ها مقابل حسینیه لشگر سیدالشهداء(ع) جمع شده و منتظر آمدن قطار بودند. دیدم نادعلی خیلی ابراز خوشحالی می‌کند. گفت: خوب وقتی داریم می‌ریم مرخصی. پرسیدم: نادعلی! دلت برای خونه خیلی تنگ شده؟ با خوشحالی سرش را مقابل گوشم آورد مثل اینکه حیا می‌کرد و می‌خواست حرفش را کسی نشنود گفت: برادر پارسا! هفته‌ی دیگه خدا می‌خواد به من یک فرزند عطا کنه. الان خانواده به من نیاز دارند و از اینکه دارم می‌رم کنارشون خیلی خوشحالم.» با نادعلی مشغول صحبت بودیم. مقابل حسینیه شلوغ شد و یکی صدا زد: برادرها! مرخصی‌ها لغو و آماده باش اعلام شده! فهمیدم دشمن در جاده فکه پیشروی کرده و به سوی اندیمشک در حرکت است. امام هم فرمودند به رزمنده‌ها سلام من را برسانید و بگویید به دشمن امان ندهید. بچه‌ها ساک‌ها را تحویل دادند و تجهیزات گرفتند و اتوبوس‌های گل‌مالی شده به راه افتادند.»
روز 13 اردیبهشت 65 گردان علی‌اکبر وارد عملیات شد. بعثی‌ها آتش سنگینی توی منطقه ریخت و در گیرودار آتشباری دشمن، نادعلی به شهادت رسید. پیکر شهید نادعلی طلعتی چند روز بعد در بی‌بی‌سکینه کرج مهمان خاک شد و پسرش دوم خرداد 65 به دنیا آمد.
این کلمات، درددل‌های عزیز دردانه‌ی نادعلی طلعتی با پدر قهرمانش است.کسی که پدر هیچگاه نتوانست ملاقاتش کند و حال پس از اینهمه سال، پسر، در وبلاگش با پدر قهرمان خود راز و نیاز کرده است:
بذارید درد دل کنم.
پدر؟.... برام این واژه نامفهومه....می‌دونی برای چی؟...آخه پدر رو ندیدم....تاریخ شهادت پدر 12 اردیبهشت سال 65.... و تاریخ تولد من 2 خرداد سال 65....آره به همین راحتی....ندیدم....پس مزه‌ی پدر رو هم نچشیدم....چشم باز کردم، بهم یاد دادن پدر رو بابا جون صدا کنم....هنوزم بابا جون صداش می‌کنم....صبح که از خواب پا می‌شم به عکسش سلام می‌کنم.. شب، بهش شب بخیر می‌گم....شبا می‌گم خدایا کرمت رو شکر! چرا بین همه‌ی این آدما من پدر ندارم!...اصلا پدر یعنی چی؟...بی‌خیال اینا رو بگذریم. عادت کردم بهش...بذارید از پدر بگم: پدری از جنس نور....آره از جنس نور، می‌دونید چرا؟ چون به عکسش که نگاه می‌کنم واقعا نور می‌بینم....مظلوم افتاده روی زمین....به دور از قید و بند....به دور از ریا... انگار برای امام زمانش تعظیم کرده...برای امام زمانش به خاک افتاده...پدرم آرپی‌جی‌زن بود....به قول مادر بزرگم تانک می‌ترکوند....نمی‌دونم چند تا....ولی خوب حتما ترکونده....الهی بمیرم! می‌گن اونایی که آرپی‌جی‌زنن از گوشاشون خون میاد....یعنی از گوشای باباجون منم خون میومد؟...بذار خون بیاد...فدای سر امام، این که چیزی نیست....این حرف رو حتما بابا جون پیش خودش گفته.
هدیه میرمرتضوی
فرآوری شده از: فارس
سفر آخر هنگام خداحافظی عکس فرزندمان الهام را از جیبش بیرون آورد و تحویل داد بدون هیچ حرف و سخنی! با تعجب نظاره‌گر رفتارش بودم. به الهام علاقه عجیبی داشت و عکسش همیشه همراهش بود. در اعزام‌های قبلی از لذت نگاه کردن به عکس فرزندمان بارها حرف زده بود. در آخرین نامه‌اش راز این کارش را آشکار نمود: «من عکس را به این خاطر به شما دادم تا تحت‌تاثیر قرار نگیرم. تا مرا از جبهه باز ندارد. می‌خواهم راهم را بروم.»
قسمتی از وصیت شهید خطاب به همسرش:
«همسر و نور چشمم اگر چه من نتوانستم به وظیفه مهمی که داشتم عمل کنم که ان‌شا‌الله خواهید بخشید، و ان‌شا‌الله در روز قیامت شما و خانواده محترم و دوستان و برادران را شفاعت خواهم نمود. اگر چه گفتن شفاعت کردن خیلی جرئت می‌خواهد که خاصه اولیا‌الله است و امیدوارم که خداوند مرا در رکاب مهدی (عج) پیروز بدارد و بتوانم به درجه شهادت که بهترین مرگ و آرزوی دیرینه ام بود نائل آیم.
هرکس که تو را شناخت جان را چه کند فرزند و عیال و خانمان را چه کند
و اما ای همسرم! از شما خواهش می‌کنم که تا حد امکان حالت معنوی و دعاها و زیارت عاشورا و نماز شب را بخوانی و امام را دعا کنی. فرزندت را خوب بزرگ کنی و به او بفهمانی پدرش در جبهه شهید شد و به او بگویی خواست به خاطر حفظ صیانت اسلام و آبرو و شرف قرآن و تکلیف شرعی که بر گردنش بود به جبهه برود. به الهام بگو درسش را بخواند و به او روح شجاعت و زینب‌واری یاد بده و اگر دوستانش از او پرسیدند بگوید با شهامت که پدرم در راه احقاق کلمه لا اله الا الله شهید شد.»
دلبریان
فرآوری شده از: کتاب بالابلندان
هرچه به او می‌گفتیم ازدواج کن راضی نمی‌شد. می‌گفت الان زمان جنگ است و ما نباید ازدواج کنیم و بیشتر باید به فکر جنگ باشیم. مدتی گذشت. خودش آمد و گفت من می‌خواهم دینم کامل بشود برای همین می‌خواهم ازدواج کنم. ما هم اقدام کردیم و برایش زن گرفتیم.
بعد از ازدواجش، به مکه مشرف شد و بعد از برگشتنش از مکه چند روز مشهد بود. هنوز ولیمه‌ی حجش را نداده بود که دنبال او فرستادند تا برای عملیات به جبهه برود. او هم رفت. آن عملیات عملیات میمک بود و مهدی در همان عملیات به شهادت رسید. بعدا شنیدیم که وقتی مکه بوده شهادتش را از خدا خواسته و چون هر حاجی یک حاجت برآورده دارد خدا هم حاجت او را برآورده کرده است.
دلبریان
فرآوری شده از کتاب: گناه و گلوله
